Są takie wyjazdy, podczas których czas płynie tak szybko, że po powrocie zastanawiamy się kiedy to w ogóle minęło? Warszawa była jednym z nich i choć droga powrotna dłużyła mi się niesamowicie, to weekend upłynął mi dosłownie w 5 minut. Jednak miło było zrobić sobie taki przerywnik, urwać się na weekend i w końcu odetchnąć od niemieckojęzycznej (albo gorzej - austriackojęzycznej i pełnej dialektów) rzeczywistości by wziąć w udział w niczym innym, jak pierwszym ślubie rówieśników. Choć Warszawa była już naszym punktem podróży w wakacje dwa lata temu, podczas których zorganizowałam dla znajomych ciekawą trasę po Polsce, która uwzględniała zarówno morze, jak i Kraków, Warszawę, czy Szczecin (poczytajcie tu o: podróży, zwiedzaniu Krakowa, Wrocławia, Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie, oraz ogólnie o Warszawie), to tym razem nasz pobyt ograniczył się tylko do wyjątkowego weekendu nad Zalewem Zegrzyńskim.

Niestety loty na tamten czas pozostawiały wiele do życzenia i jedyną opcją lotu z Graz, bądź Wiednia było skorzystanie z kilku przesiadek, m.in. w Berlinie, Amsterdamie, czy też... Turcji. Jak więc zorganizować taką krótką podróż, by nie spędzić całego wolnego czasu oczekując na lotnisku?

Click here to read in English

Ci którzy czytają mnie już od jakiegoś czasu zapewne wiedzą, że naprawdę nie mam nic przeciwko długim podróżom - zwłaszcza jeśli w międzyczasie mogę zrobić sobie przerwę, wypić kawę i potem ruszać w dalszą trasę. Minusem jednak są wypady, w których mam bardzo ograniczony czas i przez to nie chcę, by każda wolna chwila przeznaczona była na jazdę samochodem, czy też na bardzo długie oczekiwanie na lotnisku. Zdarzało mi się oczywiście pokonywać w ciągu dnia trasę Graz - Gorzów Wielkopolski (również około tysiąca kilometrów), jednak tylko wiedząc, że w ciągu najbliższych kilku dni będę mogła odpocząć i pokonać trasę powrotną na spokojnie. Tym razem wyjazd do Warszawy wiązał się z podróżą od razu po pracy - choć wiem, że jestem w stanie pokonać tą trasę, to niestety byłabym wykończona. A nie jest to najbezpieczniejsza opcja. Podobnie w przypadku okropnych i bardzo drogich połączeń lotniczych. Zdecydowaliśmy się więc na pociąg z wagonem sypialnianym (4 łóżka), by zregenerować się odrobinę przez noc, poczytać książki i dojechać rano będąc w pełni sił.

Połączenie z którego skorzystaliśmy oferowało start w Graz i przesiadkę w Wiedniu - skąd jechał bezpośredni pociąg do Warszawy. Cena takiego połączenia w jedną stronę wynosi w granicach 70-90€ (295- 378zł) dla osoby dorosłej: tańsze bilety zazwyczaj oferują tylko miejsca siedzące, droższe są sypialniane.

Podróż w dwie strony nie uwzględniając lokalnych połączeń to zazwyczaj wydatek rzędu 140-180€ (589-757zł).

Połączenia pociągowe w Austrii znajdziecie na stronie ÖBB 

Warszawa jak na stolicę przystało oferuje oczywiście rozbudowaną sieć połączeń miejskich i bez problemu dojedziemy wszędzie metrem, autobusami, czy tramwajami. Centrum nie sprawia żadnego problemu - moża również przejść się pieszo, czy wypożyczyć rowery miejskie. Problematyczny jest zazwyczaj dojazd poza miasto, gdzie musimy wybrać pomiędzy wygodą i wyższą ceną lub niższą ceną i dłuższym dojazdem (także bez klimatyzacji). Nie chcąc tracić zbyt wiele czasu wypróbowaliśmy po raz pierwszy aplikację UBER, w której za pomocą telefonu można zamówić i opłacić kierowcę (bez opłat w samochodzie do ręki). Byłam na początku dość sceptyczna do tego pomysłu, ale okazało się świetną alternatywą dla taksówek, w której zapłacilibyśmy krocie za tą samą trasę. Zdecydowanie polecam!

Choć wydawać by się mogło, że polskie wesele będzie przede wszystkim ciekawe dla Austriaka, to było to moje pierwsze wesele wśród znajomych. Do tej pory uczęszczałam głównie na różne uroczystości rodzinne i wcale nie były moimi ulubionymi. Zabawa w gronie osób, które pamiętam ze szkolnej, licealnej ławki to całkiem inna bajka!

Było jednak coś, co zdziwiło nie tylko chłopaka, ale też mnie - ilość jedzenia była ogromna, a każde kolejne danie było jeszcze pyszniejsze od poprzedniego, przez co ciężko było ich sobie odmówić. Najedzeni, szczęśliwi i wytańczeni cieszyliśmy się z nowego etapu życia Mai i Karola. :)

Góra Plabutsch znajduje się w mieście, zatem nie będzie tu potrzebny żaden długi ani skomplikowany dojazd. Moim zdaniem jest to zdecydowanie obowiązkowy punkt do zobaczenia w Graz - czytajcie dalej by dowiedzieć się czegoś więcej o tym miejscu.

Choć góra ta nie ma imponujących rozmiarów (754 m.n.p.m), to widok który rozpościera się ze szczytu należy do zdecydowanie wartych zobaczenia - zwłaszcza, że restauracja, która się tam znajduje dodatkowo posiada specjalną wieżyczkę widokową, na którą wejdziecie za darmo. Plabutsch to część tzw. Alp Lavantaltskich (po niemiecku Lavanttaler Alpen), nazywanymi również Alpami Noryckimi - nie jest jednak ich najwyższym szczytem.

Góra Plabutsch to moim zdaniem świetna opcja na weekendową przechadzkę, ponieważ trasy - w zależności oczywiście od naszych możliwości - są łatwe lub średnie. Na szczyt można dojechać rowerem, a nawet samochodem i zaparkować go pod restauracją. Ja wybrałam jednak tradycyjną przechadzkę, choć po drodze zdarzyło mi się przedzierać przez dość kamienistą trasę. Jednak gdy nie zbaczacie ze szlaku, całość pokonacie spokojnym tempem i nacieszycie oko widokami.

Po dotarciu na szczyt waszym oczom ukaże się restauracja Mausser, która słynie z różnorodnych produktów jabłecznych. W ofercie znajduje się Most czyli odpowiednik cydru (w dwóch wersjach: Mausser Most oraz Steiermost - ten drugi pochodzi z regionu Styrii, w którym znajduje się Graz). Oprócz tego kupimy tam ekologiczne i lokalne soki, alkohole oraz moje ulubione - jabłkowe tiramisu! Jeśli kiedykolwiek znajdziecie się na szczycie Plabutsch, zapamiętajcie moją rekomandacje i skuście się na ten deser a obiecuję, że nie pożałujecie.

Wizja dzikiego kampingu na szczycie byłaby kusząca, ale bardziej cywilizowane opcje zdecydowanie przeważają tym razem, ponieważ przy samej restauracji znajduje się również mały hotelik lub raczej Gasthaus, jak określają to Austriacy. Pobudka o świcie i podziwianie wschodu słońca ze szczytu to coś, co z pewnością zachęci niejednego podróżnika do spędzenia tam nocy.

Ciekawym punktem na Plabutsch jest także zagroda, w której spotkacie sarny i jelonki. Mają one do dyspozycji bardzo duży teren, do którego turyści nie mają wstępu. Można jednak podziwiać je, gdy spacerują, czy też wylegują się w cieniu. Zdarza się także, że podchodzą blisko ogrodzenia, co daje szansę na przyjrzenie im się z bliska. Ze względu na ich bezpieczeństwo nie powinno się ich dokarmiać - zostawmy to ich właścicielom.

Dojazd samochodem z centrum miasta to około 8km (25 minut) możliwy jest zarówno przez dzielnicę Lend a następnie Gösting drogą B67, jak i Wetselsdorf i Eggenberg. Jadąc poprzez małe miasteczko Thal (w którym urodził się i żył Arnold Schwarzenegger) droga zajmie nam około 10km. Ta sama trasa rowerem zajmie nam około 40-60 minut w zależności od naszego tempa - warto jednak zaznaczyć, że wjazd pod górę wcale nie jest taki łatwy jak się może wydawać.

Znacie to uczucie, gdy podczas jesiennego, leniwego popołudnia pogoda na zewnątrz nie zachęca do wyjścia, pada, wieje - a my zapalamy kilka świeczek, zakopujemy się pod ulubionym, miękkim kocykiem z kubkiem gorącej kawy, czy herbaty i zaczytujemy się w lekturze, albo oglądamy przyjemny film? Ta przytulność, to uczucie relaksu, które wtedy czujemy - choć ciężko je określić i opisać, doświadcza je niemal każdy z nas. Nie zawsze jest odpowiednio pielęgnowane, czasem brakuje czasu na taki swoisty quality time, ale istnieje w wielu formach i sposobach. Jedyny problem w tym, że ciężko to ubrać w jakieś słowa, bo brakuje go w języku polskim - istnieje zaś w języku duńskim i norweskim. I to właśnie jest hygge.

Często określane mianem klucza do szczęścia, hygge jest synonimem dobrego samopoczucia, które można porównać do angielskiego odpowiednika coziness. Nie jest to jednak do końca poprawne, bo choć słowo może nie przysparzać większych problemów, to sam koncept jest bardziej skomplikowany, niż się wydaje. Hygge to tworzenie małych rytuałów, cieszenie się chwilą, docenianie prostych przyjemności w życiu, jak zapach świeżo upieczonego chleba, delektowanie się chrupiącą skórką z masłem, oczekiwanie na przyrządzone przez mamę gorące ciasto z rabarbarem, którego aromat wypełnia zwykle całą kuchnię, czy też ten moment w którym spędzacie czas z najbliższymi przy ognisku i nie możecie doczekać się pieczonych ziemniaków, głęboko zakopanych w popiole.

Jeśli więc ten skandynawski fenomen hygge nie jest wam obcy, przedstawiam moje 5 sposobów na hygge w domu.

Click here to read my 5 tips how to achieve hygge mood at home in English

Lampki i świeczki, a najlepiej wszystko razem i to w dużej ilości. Brzmi jak banał, ale okazuje się, że to właśnie oświetlenie gra kluczową rolę w określeniu danego miejsca mianem hyggeligt. Od zawsze w moim pokoju można było znaleźć zwykłe, choinkowe lampki w białym kolorze, które zdobiły czasem wezgłowie łóżka, czasem półki, innym razem wisiały przy ramkach. Choć budziło to jakiś czas temu powszechne zdziwienie (,,przecież to nie sezon świąteczny!"), teraz już nie robi na nikim wrażenia, a i sklepy w końcu oferują większą różnorodność produktów, dzięki czemu dom może przestać wyglądać tak, jakbyśmy od zimy zapomnieli zdjąć lampek. Możemy przebierać między uroczymi i słynnymi już cotton ball lights, czyli światełkami ukrytymi w małych, sznurkowych kuleczkach (lub zrobić je samemu), mniejszymi fairy lights, czy dziesiątkach innych ozdób. Dla tych, którzy dodatkowo chcą sprawić, by ich balkon czy taras także stał się hyggeligt, przydadzą się lampiony i latarenki. Jedną z takich latarenek, którą odnowiłam dawno temu, przywiozłam ze sobą z Polski - teraz stała się nie tylko moją ozdobą, ale też pamiątką z domu, co jest kolejnym plusem. (kliknijcie tu by poczytać, jak odnowić latarenkę samemu).
Nic nie wprawia mnie w nastrój hygge, jak odpowiednie, ciepłe oświetlenie. W końcu nikt nie czułby się swobodnie mając nad sobą lampy ze światłem tak białym i ostrym, że przypominałoby wnętrze marketów.

Od zawsze lubowałam się w białych wnętrzach i w skandynawskim stylu, który jeszcze wtedy nie był prawie nikomu bliżej znany. Jak dziś pamiętam, że jako dziecko w trakcie remontu mojego pokoju, bardzo zależało mi na tym, by mieć białe meble i białe drzwi. Niestety żadne z powyższych nie spotkało się z aprobatą i usłyszałam wtedy, że ciężko w takich pomieszczeniach utrzymać czystość. Teraz, ponad 10 lat później, mój pokój w domu rodzinnym ma moje wymarzone białe meble i ściany, a mama w końcu doceniła to, jak biel powiększa optycznie każde pomieszczenie.

W czasie studiów wnętrza były moim najmniejszym zmartwieniem, ponieważ często odbiegały od ideału - wiedziałam jednak, że jest to tylko tymczasowe rozwiązanie. Wyjątkiem było moje małe, ale przytulne mieszkanko w szwedzkim Falun, które bardzo przypadło mi do gustu (poczytacie o nim tutaj). Teraz po wprowadzeniu się do mojego nowego, wymarzonego lokum, bardzo doceniam prostotę wnętrz i biel ścian. Dzięki temu bardzo łatwo można nadać całości innego charakteru przy odpowiednich ozdobach, kolorach czy sezonowych dodatkach. We wnętrzach, w których możemy wyrazić swój styl, łatwiej nam o hygge, a o to przecież chodzi.

The Little Book of Hygge (Meik Wiking) to książka, którą zakupiłam pierwotnie na prezent dla chłopaka. Szybko jednak okazało się, że to ja jestem nią bardziej zainteresowana i z zaciekawieniem zaczęłam wertować kolejne strony. To bardzo lekka lektura, w sam raz na wrzucenie do torebki na podróż komunikacją miejską, ewentualnie na krótką przerwę na kawę. Nie wymaga większego skupienia, czy analizowania treści - książka jest prosta, urocza, opatrzona piękną grafiką (czy nie sposób nie pokochać okładki Little Book of Hygge?) oraz zdjęciami, które przypominały mi trochę rodzinne albumy. Wiem, że literatura na temat hygge rozrasta się z każdym dniem, jednak w każdej z nowych pozycji znajdziemy mniej więcej te same informacje. Uważam zatem, że jeśli jesteście ciekawi tego ,,z czym to się je" - jedna książka w zupełności wystarczy a być może dzięki niej przypomnicie sobie wasze ulubione rytuały, które trochę popadły w zapomnienie.

Oprócz pozycji na temat tytułowego hygge, lubię także zaszyć się pod kocem z dość odmiennymi gatunkami. Lubię książki kryminalne, sensacyjne, psychologiczne, w których akcja nie jest taka oczywista od samego początku.

Co ciekawe, wiele osób utożsamia hygge właśnie z taką prawdziwą, papierową książką. Lubią mieć ją w ręce, czuć jej zapach. Od czasu do czasu również zdarza mi się zakupić papierową wersję, jednak już od wielu, wielu lat jestem wierna wszelkiego rodzaju czytnikom ebooków. Aktualnie używam z powodzeniem mojego kindle paperwhite (recenzję po zakupie poczytacie: tutaj, a opinię po 2 latach użytkowania: tutaj). Powodów ku temu jest wiele, przede wszystkim chodzi o wagę - dużo podróżuję i lubię mieć ze sobą coś do czytania, niekoniecznie chcę aby zajmowało to pół bagażu, oraz nie zawsze mam warunki do tego by czytać przy świetle. Poza tym, nie kupując papierowych książek oszczędzam miejsce w domu, pieniądze (ebooki są tańsze) oraz uspokajam moje ekologiczne sumienie. Zapewniam zatem, że hygge z dobrą książką można mieć także na czytniku a jeśli interesuje was kilka sposobów na skuteczne pozbycie się nadmiaru książek, znalazłam ciekawy artykuł na blogu Simplicite, który poczytacie: tutaj.

Przypomnijcie sobie momenty, w których czuliście się dobrze, bezpiecznie i zrelaksowani. Większość z naszych wspomnień to nie tylko to, co widzieliśmy ale wszystko, co się z tym wiązało i dotyczyło innych zmysłów. Moim bardzo żywym wspomnieniem, które przywodzi na myśl konkretny zapach były wakacje nad jeziorem, gdy podczas deszczowego dnia siedziałam z mamą na tarasie domku. Za każdym razem, gdy latem czuję taką delikatną bryzę i świeży zapach deszczu, przypomina mi się tamten czas - uwielbiam to! Wspomniane już wcześniej ciasto drożdżowe z rabarbarem i inne wypieki, w których moja mama jest specjalistką: one nigdzie nie smakują i nie pachną tak jak w domu. Lubię również świeży zapach pościeli, który zawsze przywodzi mi na myśl dom. Hygge to właśnie takie drobne rzeczy, zapachy, które wprawiają nas w dobry nastrój.
Aby uzyskać zapachowe hygge najprościej zaopatrzyć się w różnego rodzaju olejki zapachowe, które wybierzemy według własnego gustu. Jednak ciekawym rozwiązaniem jest też zakup specjalnego wosku, który używa się podobnie jak olejek - wystarczy specjalny ,,domek na podgrzewacz", do którego odłamuje się kawałek wosku, a następnie podgrzewa się by uzyskać zapach (koszt jednego to ok.9-10zł i jest niesamowicie wydajny!). Podczas zakupów w szwedzkiej Karlskronie natknęłam się po raz pierwszy na wosk firmy Yankee Candle o zapachu... świeżego prania! Później było tylko lepiej: zapach miękkiego kocyka, zapach dziecięcego pudru, cukierkowe, kawowe i wiele innych. Zaciekawiona wybrałam dwa pierwsze (pranie i kocyk) i to był strzał w dziesiątkę! Dom wypełnił się pięknym, świeżym zapachem i od tamtej pory na dobre porzuciłam wszystkie śmierdzące kadzidła. Zapach wosków i olejków jest świeży, naturalny i nienachalny. Całkowicie hyggeligt!

Jeśli nie jesteście zadowoleni z tego, jak wygląda wasz dom czy mieszkanie i nie znajdujecie we wnętrzu niczego, co sprawiłoby, że czujecie się tam przytulnie - to znak, że pora na zmiany! I wbrew pozorom nie mam na myśli żadnych kosztownych remontów. Siła tkwi w szczegółach - w rzeczach, które sprawiają, że jesteście szczęśliwi, gdy na nie patrzycie. Zdjęcia najbliższych, wspomniane wcześniej lampki, małe ozdoby. Uważam, że każde miejsce jest w stanie zyskać trochę uroku niezależnie od tego, które pomieszczenie jest waszym ulubionym: może to być stworzenie mini-ogródka na balkonie, może czujecie się dobrze gotując lub zalegając na fotelu z książką. Najlepsze detale to te, które przywołują miłe wspomnienia, które zbudowaliśmy lub zrobiliśmy sami, czy też te otrzymane w prezentach od najbliższych. Sztuka jest w tym, by doceniać to CO się ma, a nie ILE się ma. Hygge to wcale nie są bogato zdobione wnętrza, kosztowne dzieła sztuki, czy ogólny przepych. Tu liczy się atmosfera, ulubiona muzyka w tle, świąteczne grube skarpetki, które nosimy od lat; rozciągnięty sweter który zawsze ubieramy gdy na zewnątrz robi się chłodno i ulubiony, lekko obity kubek, w którym kawa smakuje najlepiej.

Przeprowadzałam się wiele razy - zmieniałam mieszkania, miasta i kraje. Ale po raz pierwszy podczas drobnych zakupów powiedziałam, że kupuję to do domu, nie do mieszkania. I było to dla mnie tak naturalne, że gdyby nie chłopak, który wyłapał tą subtelną różnicę, to pozostałoby przeze mnie niezauważone. To subtelny znak, że hygge zagościło u mnie na dobre.

Samoobsługowa kwiaciarnia lub raczej: samoobsługowe pole to prawdziwa gratka dla miłośników kwiatów i różnorodnych roślin. Przejeżdżając obok takich pól, często można zauważyć spore znaki z napisami: Blumen (kwiaty) lub też na przykład Blumen schneiden (kwiaty cięte), Blumen selbst schneiden (własnoręcznie ścinane kwiaty). Właściciele takich pól sadzą na nich często słoneczniki i mieczyki (gladiole), ale spotykana jest także większa różnorodność, jak np. dalie.

Na tego typu samoobsługowym polu wybieramy kwiatki, które nas interesują i ścinamy je sami przy pomocy nożyka, który najczęściej czeka na nas przy kasie. Oczywiście należy pamiętać, by nie uszkodzić przy tym innych roślin. Po wszystkim odkładamy nożyk na miejsce i wrzucamy do specjalnej metalowej puszki odliczoną kwotę. Cena zawsze podana jest powyżej. Można także skorzystać z różnych okazji i promocji, np. kupując 10 kwiatków płacimy tylko za 9. Ja tym razem wybrałam słoneczniki (po 0,80€), gladiole były niewiele droższe (0,90€).

Gdy po raz pierwszy zobaczyłam takie pole w austriackim Wolfsberg, nie mogłam się nadziwić nad pozytywnym aspektem takiego rozwiązania. Nie tylko taka polna kwiaciarnia niewątpliwie zdobi okolicę, my oszczędzamy czas zatrzymując się tam po drodze, ale też pieniądze - bo ścinanie kwiatów własnoręcznie sprawia, że płacimy mniej niż w normalnych kwiaciarniach. Przede wszystkim pokazuje to jak duże jest zaufanie społeczne względem mieszkańców. Owszem, puszka jest zabezpieczona kłódką, a przy niej często pojawiają się informacje na temat monitoringu, ale w rzeczywistości rzadko można spotkać się z tym, by ktoś rzeczywiście pojawiał się tam i kontrolował.

Kupujący rozliczają się do puszki uczciwie i każdemu taki system odpowiada.

Gdy podzieliłam się ze znajomymi zdjęciami z tego miejsca, otrzymałam wiele wiadomości mówiących o tym, że to kompletnie inny świat. Zawsze staram się walczyć ze stereotypem Polski jako synonimu nieuczciwości (często słyszy się żarty na temat polaków kradnących auta), jednak moje pierwotne zdziwienie po zobaczeniu tego pola również nie wzięło się z niczego. I choć wiem, że podobny system np. sprzedaży jabłek, czy innych sezonowych owoców również jest w Polsce spotykany w mniejszych miejscowościach, to na dłuższą metę miałabym duże wątpliwości przed zaufaniem klientom. Smutne, ale prawdziwe.

To oczywiście nie jest wyłącznie austriackie rozwiązanie. Podobne kwiaciarnie to częsty widok również w Niemczech, Szwajcarii, krajach skandynawskich (np. Dania) i prawdopodobnie wielu innych miejscach. W czasie podróży po bałkanach napotkałam również samoobsługowy mini market farmerski, gdzie na stoliku leżały pomidory.

Takie kwiaciarnie najłatwiej odnaleźć rozglądając się po okolicy ale z pomocą przychodzi też internet. Można po prostu sprawdzić wiele miejsc na mapie. Tu na przykład na stronach: proplanta, shz i wielu innych.

Spotkaliście się kiedyś z takim miejscem? Co o tym sądzicie?